اشعار

مرد غریب شهر، کبود است پیکرت            آهسته تر شده ست نفـس های آخرت

آقــای مــن در آن وطــن مــادریِّ تـو           یک مرد هم نبود شود یارو یاورت؟

ای وای من کــه خــانه شده قتلگاه تو           سوزم از این که قاتل تو بوده همسرت

چون تکه پـارۀ جگـرت را به طـشت دید           آهـی کشید ازدل ومی گفت خواهرت:

ای بعــد مــادر و پـــدرم سر پناه من            آورده زهرکینه ی دشمن چه برسرت

روزی که پیش چشم توآیینه ی رسول            افــتــاد روی خــاک مـدیـنه بـرابرت

خون میچکد زگوشۀ لب های تو ولی             تصـویر کـربلاست درآن دیــدۀ ترت

معــلوم شـد فراق تو داغی عظیم بود            بــاسـوگــنامه ای که سروده برادرت

حــالا تویی و آن کـرم بی نهایـت ات           حالا منــم گدای قــدیـمــی ایــن درت

یک لقمه نان دهی ندهی شکر می کنیم           مـا را نــوشــته انــد بــمانیم نـوکرت

یک روز اگر که گنبد زردت بنا شود           میخواهم از خدا که شوم من کبوترت

خوابــــید جــمل تـا تب طوفان تو آمد             تا رخشش شمشیر ســر افـشان تو آمد

خیبرشکنی دررگ ودرخون شماهاست             بــی باکــی حـیدر همه در جان تو آمد

آن قدربه زیرضرباتت سروتن ریخت             تــا فــتنهٔ خون دســت به دامان تو آمد

شــمشیــر بــزن تـا که بدانند ابالفضل             از جــذر و مــد آتــش میــدان تــو آمد

ما لب به لب از کفرکویری شده بودیم             تا این که نظر کــردی و باران تو آمد

معــنای مــسلمان شــدنم طرز نگاهت             توحــید من از کــوثر چــشمان تـو آمد

بر پای کریــم چه کــسی سر بگذاریم

ما غیــر نگــاه تــو پناهــی که نداریم

آباد شــد آن جــا که شــما پــا بگذاری             صــد پنجــرهٔ رو به خدا جا بگــذاری

درشهـر ری چشم من از نسل کریمت             یک ســید عالــی نســبی را بــگذاری

تا مملــکت از آبــرویــش امـــن بـماند             در ســاحلــش آرامــش دریـا بگذاری

در کام پسر بچه خـود جـام عـــسل را             تـــا روز دهـــم روز مــبادا بگــذاری

لا یوم کیومـک همـه ی درد تــو بوده             تــو ســر بــه حـسینیه غم هـا بگذاری

انــگار تــویی در دل گــودال که بازو             در تاب و تب تـیغ درآن جـا بگذاری

محبوب ترین داغ نصیب توحسین است

غم نامه ی چشمان غریب توحسین است

روی لـعل لب تو لـختِ جگـر می بـیـنم           دور چـشـمـان کـبـود تـو اثـر می بـیـنم

زخـم ها روی جـگـر داشتی و دَم نَزَدی           حـاصل خـون دلـت را چـقـدر می بینم

قتل صبری که تو را کُشت غـمِ زهرا بود           جگـرت را ز همه سـوختـه تـر می بینم

چه شـده یوسف ما حـال دگرگـون دارد           این چه حالی است تو را زیرو زبرمی بینم

چهره ات سبز شد و حال تو شد حال وداع           رنگ رخسار تو را زنگ خطرمی بینم

این چه زهری است که غمهای چهل ساله رسید           طشت را در بر تو دشت جگر می بینم

گـوئـیا محـتـضـرم مـخـتصری می ماند           داغـت انگـار به هـنگـام سحر می بینم

بـه حسـینم برسانید حسـن رفـتـنی است           مـقـتـلت را حـسنـم کوچه و در می بینم

نـه فـقـط یـار نــداری که کـند دفـع بـلا           همسرت را به حرم خصم دگر می بینم

کُـشـتـنـت تــوطـئـۀ آکــلـة الاکـباد است           این چه ظلمی ست که  بر قرص قمر  می بینم

ترسم این قوم دَغا دست به شمشیر بَرند           روز تشیـیع تـو را روز شَـرَر می بینم

پیـش چـشـمان هــمه آل بنی هـاشـمـیان           سخـت عـبـاس تو را دیـدۀ تـر می بینم

می سوخت ازشرارۀ زهر و توان نداشت             کاری که جعده کردزدشمن گمان نداشت

خون دلی که درهمه ی عمرخورده بود             بهر خروج ، راه دگـر جز دهان نداشت

می خواست چونکه دست تاسف زندبه هم             بی تاب گشته بود ودگر آن توان نداشت

عمری شنید طعنه و تـهمت از این و آن             راهی جزاین برای رهایی ازآن نـداشت

غلطان به خاک حجره شد وآن زمان دگر             جز آه سینه سوز ودل خونفشان نداشت

می خواست تاکه لب به سخن واکند ولی             حرفی به غیرخون جگر برزبان نداشت

بر غربتش نشانه اگر طشــت خون نبود             این بس که بین خانۀ خودهم امان نداشت

در زندگی به طالـع او غم ســرشــته بود             آنکه ستــاره ای بـه هفت آسمان نداشت

آوارگی ببیــن و غــریبـــی کـه روز غم             یــک یـار با وفا حـسن در جهان نداشت

سوختم از زهر و آبی غیرچشم ترنبود             جای شمعی آب گشته غیر خاکستر نبود

دل اگرشوق وصال دوست رادرخودنداشت             کاسۀ زهراینقدرشیرین وجان پرورنبود

طشت باغ لاله بودو خون دل گلهای او             در میـان بــاغ غیـر از لالــۀ پرپر نبود

من همان سردارتنهایم که از یاران من             در ره عشق ووفا یک تن مرا یاور نبود

بیشــتر از لاله ها در سیـنۀ من داغ بود             وز غــم عـالم غم واندوه من کمتر نبود

مادرم درپیش چشمم سیلی ازبیگانه خورد             آتــشی بـــرجانم افــتاد و مرا باور نبود

در کـنار بــسترم دیدم حسینم گریه کرد             لحظه ای جانسوزترزان لحظۀ آخرنبود

گرچه شد تابوت من آماج تیر دشمنــان             شادم ازاینکه درآنجا خواهرم دیگرنبود

ضربت تیر عدورا چوب تابوتم گـرفت             حـائلی مـــابین مـــیخ و سینۀ مادر نبود

کی وفائی روز ما تاریکترمی شد زشام             گرکه دودی بر فلک از آتش آن درنبود

رســم کریم هاست غـم یار میـخورند             درعمرخویش غصه بسیارمیخوردند

راز نگفــته در دلــشـان مـــوج میزند             ازدوست زهروطعنه زاغیارمیخورند

زیــر عبــا زره به تـن خویش میکنند             وقــت نــماز خـون دل زارمـیخورند

حتــی ســپاهیان و غلامان یک کریم             نان را به نرخ درهم ودینار میخورند

پایــین مــنبرنــد و علــی لـعن میشود             خشم مـدام خویش علی وارمـیخورند

هرشب فقط به سجده وهرروزروزه اند             یک کـاسه آب لحظه افطار میخورند

از همـــسرانــشان طـــلب آب میکنند             اما به جـاش زهر شرربـار میخورند

این زهــر را نه از سـتم همسرانشان             این زهررا زکوچه و دیوار میخورند

موی حـــسن ز غصه زهرا سپید شد             رسم کــریم هاســت غم یار میخورند

دردی دراین دل است که درمـان نمی شود             داغ عـــزای کوچه که پایان نمی شود

درمــانِ دل بــه زهر هلاهِل شنیده اید             دردم به غیر زهرکه درمان نمی شود

من درد زخـــم سیــنۀ مــادر گرفته ام             درمــان زخم سـینه که آسان نمی شود

اسرار خویـش را به علی هم نگفته ام             این غصه ها که یار پریشان نمی شود

این غربتی کـه کرده خدا قسمت حسن             دیگر نصیــب هیــچ مسلمان نمی شود

ای کــاش یـــک جوان علمــدار داشتم             آه و نوا که لــشگــر قـــرآن نمـی شود

آری سپــاه یک نفــره لشگر من است             همچــون حسین یار غریبان نمـی شود

حــتی میان خـــانه کـسی نیست یاورم             قاتــل که مــرهم دل سوزان نمـی شود

از داغ مــادرم جـــگرم پــاره پاره شد             این جسم وجان رفته دگرجان نمی شود

چشمان توراهی است سوی آسمان باز             دستت گره ها کــرده از کار جهان باز

بر دوستدارت در نـخواهی بست وقتی             بـوده در ایــن خانــه رو به دشمنان باز

حق داشتـی از من نــگاهت را بگیری             آغــوش وا کـــردی بــرایم مهربان باز

ای وای ازآن روزی که جانت راگرفتند             ای وای ازآن روزی كه شددرناگهان باز

دیدی میان کوچه حیدردست بسته است             پهلوی در دیدی كه مادر هـست جانباز

سخت است ازاین بیشترروضه بخوانم             بگــذار باشــد آخــر ایــن داســتان بـاز

پَر می گرفت مرد جـذامـی در آسمان             بر او که از کـریم مـحـبّت رسیده بود

دیدند در جمل که حسن مثل مرتضی             بر اوج قــله های شجـاعت رسیده بود

وفان چنان گرفت به هرضرب دست او             گـویـا که رستـخـیز قیامت رسیده بود

با این وجـود در همۀ عمر این غریب             مـظـلـومیت به حـد نهـایت رسیده بود

آن لحظه ای که شد همه موی سرش سپید             در انـتهـای کوچـۀ غربت رسیده بود

گـفتند از درون جـگرش پاره پاره شد            وقتی که زهر بر دل حضرت رسیده بود

بر دامن حسین سرش بود وگریه کرد             چون روضه خوان به اوج مصیبت رسیده بود

لایوم گـفت و رفت به صحرای کربلا             آنجا که قاسمش به شهادت رسیده بود

"لایوم" گفت و دیـد که در مقتل حسین            حتی لباس کهنه بـه غارت رسیده بود

لایوم گفت و خواهرخود را نظاره کرد           وقتی که زینبش به اسارت رسیده بود 

بازاز گریه ی من چشم شب تارگریست             چشم مهتاب به حالِ منِ بــیدارگـریست

تا کـــه از سینه ی خود آه کشــیدم آرام             دل سنگ آب شُدُ آه شــرر بار گریست

پاره های جگرم ازلب سرخم تا ریخت             جـگرطشت ازاین روضه ی دشوارگریست

یـادِ آن روز که جای همه ی مردم شهر             یک یهودی به غریبیِ پدرِزارگـریست

یــادِ آن روز کــه آتـــش نـفسم بند آورد             یـاد آن روز که دل درغمِ دلدارگریست

چقدرسخت گذشت است به مردی که بخاک             پیــش چشم همه در حلقۀ انظار گریست

دیــد آتــش که کسی نیست بگوید بر ما             شعله زد بردَر و درسوخت و تبدار گریست

در آتـــش زده بـــود و گـل یاس و مادر             آنچنان خورد به دیوار که دیوارگریست

انقطاع تو زِ هـر ســوز و گـدازت پـیدا            فـاطـمی بــودنت از چهــرۀ نـازت پـیدا

سرسجاده تو گوشه ای ازعرش خداست            سیـر عـرفـانی ات از حال نمـازت پـیدا

هــرکه آمــد به در خــانۀ تــو آقـــا شـد            هرچه جود و کرم از سفـرۀ بازت پـیدا

گــریه دار اســـت چـرا زمزمۀ قـرآنت            حزن زهرای ات ازصوت حجازت پیدا

آتشی بر جگرت مانـده که پنهان کردی            ولـی آثـارش ازین سـوز و گـدازت پیدا

وارث پــیـر مــنـاجــاتی نــخـلـســـتـانی            ایـــن هــم از نـالـه شـبهای درازت پیدا

مـحرم مادری و از ســر گـیسوی سپـید            درد پــنهانــی و یـک گوشۀ رازت پیدا

ما گــدائـــیم ولـــی شــاه کـریـمی داریم

هرچــه داریــم ز تو یـار قــدیـمی داریم

روح تـطـهـیـر کـجا وســوسۀ ناس کجا            دلبـــری پـــاک کجا خدعۀ خـنّـاس کجا

خون دلـــها وسـط تشت به هم می گفتند            جگـری تـشـنه کجـا ســودۀ الـماس کجا

خــــانه ای سوخته و دست ز کار افتاده            ورم دســـت کجـا گـردش دسداس کجـا

ای کــفن پــاره شـده علقمه جایت خالی            بوســۀ تـیـر کـجـا سـیـنـۀ عــبـاس کـجا

داغ عـبــاس چـه آورد سـر اهـل حــرم            غارت خیـــمه کـجا جوری اجناس کجا

چون دلم سوخته و هم جگرم می سوزد

تن و تابوت تو را تیــر به هم می دوزد

جـنـت، بـهـارِ پـیـرهنت أیهـا الکـریـم             از نــور جـامه ای به تنت أیها الکریم

ای هـمدم تو زمزمه هـای زلال وحی             ای جبــرئیل هــم سـخنت أیـها الکریم

تو مطلع کرامتی و لطف ومهرو جود             پــروانــه های انـجـمـنت أیـها الـکـریم

نـشـنـید آنکه بر تو روا داشـت ناسـزا             یک نـاروا هــم از دهـنت أیها الکریم

امــا تــو کــه غــریب نــواز مدینه ای             هـسـتی غـریب در وطنت أیها الکریم

حـتـی شـهـادت تـو نـداده ست خاتـمه             بر روضه هـای دل‌شکـنت أیها الکریم

مـادر نـبود تا که بـبیـند در آن غروب             تـشـیـیع شـد چگـونه تـنت أیها الکریم

بیرون کشید با دل غرق به خون حسین              هـفــتاد تــیـر از بـدنـت أیــها الـکریم

شد روضه خوان کشتۀ مظلوم کـربلا             تـابـوت و پـیـکـر و کفنت أیها الکریم

آنجـا ولـی شـرارۀ غـم پُـر گـدازه بود             یعنی به جای تیر و کمان نعل تازه بود

سکه ها ایمانشان را بُرد بیعت ها شکست             یک به یک سردارها رفتندقیمت‌ها شکست

دسـت بدعت جانماز از زیر پای او کشید             درشـب شومی که قبح هتک حرمتهاشکست

خنجــر مــاموم بر پــای امـامش زخم زد             قامت دین را نمازبی بصیرت ها شکست

دشمنان زخمش زدندودوسـتان زخم زبان             آه این آیــینه را سـنگ ملامت ها شکست

زهر جعــده تلخ تر از صلح تحمیلی نبود             زهررا نوشید و بغضش بعد مدت ها شکست

دیــد از دور مــســیــحـا نـفـسـی مــی‌آیــد            دیــد بــا قــافــلــه فــریــادرســی مـی‌آیـــد

صحنه‌ای دیــد در آن قــافـلـه اما جانکــاه            بر سر نیزه سری دید، سـری همچون ماه

این ســر کـیـست که اینقــدر تـماشا دارد؟            صوت داوودی و انـفـاس مـسیـحــا دارد؟

از سر هر مــژه‌اش معـجــزه بر می‌خیزد            با طـنـیـنـش همه آفــاق به هــم می‌ریــزد

با نسیم از غم دل گفت به صد شیون و آه            به ادب نــافه‌گشایی کن از آن زلف سیـاه

گرچـه این شیــوۀ رنــدان بــلاکــش باشد            حیف از این زلف که بر نیزه مشوّش باشد

با دلی ســوخـتــه آمد به طـواف ســر ماه            پــاره پــاره دلش از داغ لب پــرپـر مــاه

گفت ای جان جهان نذر غمت! جـانم باش            امشبی را ز ســر لطف تو مـهـمـانم باش

مــاه را هـمــره خود با دلِ بـی‌تــاب آورد            نذر لب‌های ترک خــورده کمی آب آورد

خون ازآن چهره که می‌شُست،دلش خون می‌شد            حــال او مـنـقـلب و دیده دگــرگون می‌شد

اشک در چشم پر از شیون راهب میخواند            روضه میخواند از آن اوج مصائب میخواند

روضه میخواند: همه عمر در این چرخ کبود            بین زرتـشـتی و آشــوری و ترسا و یهود

نـشـنـیـدم که ســرِ نـیــزه ســری را ببرند            یا که در سلسله بی بـال و پــری را ببرند

آه از آن سوز و گدازی که در آن محفل بود            عشق میگفت به شرح، آن‌چه بر اومشکل بود

گفت: عــالــم شده حیــرانِ پـریشــانی تو!            کـیستــی تو؟ به فــدای ســر نــورانی تو!

ناگهان ماه،‌ چه جـانکــاه دمی لب وا کرد            محشری در دل آن سوخته‌دل، برپــا کرد

گـفـت: من کـشتــۀ لب‌تشنــۀ عــاشــورایم            زیــنت دوش محــمــد، پــســر زهــرایــم

دید راهب به دلش شعله و شور افتاده‌ست            شـعلــۀ آتشی از نخلــۀ طــور افـتــاده‌ست

تـشـنـۀ عـشـق شد از غصه نجــاتش دادند            نــاگهــان در دل شب آب حـیــاتش دادنــد

صورتش را به روی صورت خونین حسین            و مُشَـرَّف شد از آن لحظه به آئین حسیـن

ز چـشـم پُر گهـر من خـدا خـبر دارد            ز جـان پـر شـرر من خـدا خـبر دارد

که بود معتمد و ظلم او چگونه شکست            ز کـیـنه بـال و پـر من خـدا خبر دارد

ز هم زمانی با سه خلیفه در شش سال            چـه آمـده به سـر من خـدا خـبـر دارد

ز سوز زهرِ شرر زا چگونه می گذرد            ز شـام تـا سـحـر من خـدا خـبـر دارد

شـرار زهـر ستم هم چو شمع آبم کرد            ز سـوزش جـگـر من خـدا خـبر دارد

میان این همه دشمن چه ها کند مهدی؟            ز غـربت پـسـر مـن خـدا خـبـر دارد

ز بـعـد من بـرسـد غـیـبت خـدائـی او            ز صبر منـتـظَـر من خـدا خـبـر دارد

باید سـرود از حـلـم زیـنب ایـهـا الناس            باید که گفت از رکن مذهب ایها الناس

با اشک چـشـمم در مـقـامـاتش نوشتم:            استــاد بـی هـمـتـای مکتب ایهـا الناس

آیــا کـسـی مـانـنـد او در وادی عـشـق            کــرده ادای حـقِّ مـطـلب ایـهـا الناس؟

چـادر نمــازش سوخت اما کــم نیاورد            گرچــه شد از ماتــم لبــالب ایها الناس

دروازۀ ســاعات بود و زینب ای وای            رقاصه ها بر دور مــرکب ایـها الناس

نامــوس حـق را بر سـر بــازار بردند            با حــال و روز نـامــرتب ایـهـا الناس

بزم شـراب و خیزران... قاری قــرآن            کوه حیا می سوخت از تـب ایها الناس

جــای تمام بچه ها او کـعب نی خورد            در شام، قــدّش شد مــورّب ایها الناس

آنقدر این عـالـم بــلا در جام او ریخت            بر کـعـبـۀ غــم شد مـلّـقـب ایهـا الناس

مانند زهــرا شـد... تـعـجـب هـم ندارد            این گــریه های در دل شب ایها الناس

می آیـد امشب بــاز از کـنـج خــرابــه            سوز نوایش "ربی یا رب..." ایها الناس

با خـطـبه هایش شـام را از پا درآورد            زینب و مــا ادراک زیـنـب ایها الناس

تو روی دست پـیـمـبـر تـمــام قــرآنـی            تو دست لطف خــدا را قـدیم الاحسانی

تو زنـدگـانـی خــونـی تو کـشتۀ اشکی            تو در کنــار دو دریا ذبیــح العـطشانی

تویی چراغ هدایت تویی تو فلک نجات            تو منجـی بشریت به مــوج طــوفــانی

تو خون جاری قرآن به رگ رگ توحید            تو روح پاک الـهـی به جـسـم ایـمــانی

تو ســایه بان الـهـی به قــلـۀ عــرشــی            چه روی داده که در آفـتـاب عــریـانی

تو زیب شــانــۀ پـیـغـمـبـر خــدا بودی            چه روی داده که زیــر سـم ستــورانی

تنت زتیــغ ستم ســوره سـوره گـردیده            به نیزه ســوره نوری به خاک فرقـانی

یکی نگـفـت تو تنهــا عـزیز زهــرایی            یـکی نـگـفـت تو اســلام تو مسـلـمـانی

ز بس کریم و عزیز و بزرگوار استی            برای گــریــه کـنـت زیــر تیغ گریانی

هنوز وصف تو خرماست نخل میثم را            هـنــوز بر ســر نی آفــتــاب تــابـانــی

از گـلـستان لاله های پــرپــرم آید به یـاد            از نیـسـتـان داغ های خــاطـرم آید به یاد

با دل خود هر زمانی را که خلوت میکنم            در اسارت زآن چه آمد بر سرم آید به یاد

سال ها از ماجرای کربلا بگـذشت و باز           هر نظر آن صحنۀ حـزن آورم آید به یاد

هرکجا آب است آتش می زند بر جان من           چون نــوای آب آب خــواهــرم آید به یاد

هر جــوانی را که می بـیـنم به یاد کربلا           گاهی از قــاسم گهی از اکبــرم آید به یاد

چون که بینم شیرخواری در کنار مادرش           از رباب و گـریه های اصغـرم آید به یاد

میشوم از آتش شرم و محن چون شمع آب           چون ز حال عـمّـۀ غـم پرورم آید به یاد

من که برجسم پدر از بــوریـا کردم کفن           روز و شب زان جسم ازجان بهترم آید به یاد

چون که بینم کودکی سرگرم بازی با گلی           سرگذشت خـواهــر کوچکتــرم آید به یاد

از هجوم درد و غم در آن سفر داغی هنوز           از نظــر نا رفـتـه داغ دیـگــرم آید به یاد

آقا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟            هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

آقا چه شد که خـیـمه ات آتش گرفته بود؟            دلهای اهل بیت؛ همه با اضطراب سوخت

رجــاله ها به صورتــتـان سنگ می زدند            از طعنه های شهر دلت بی حساب سوخت

بر روی زخــم گــردن تو مــرهـمی نبود            وقتی که از حـرارت سرب مذاب سوخت

دیدی چگونه چوب به لبهای عشق خورد؟            دیدی چگونه از غم این سر رباب سوخت؟

یـعـقـوب دل شکسته چـهــل سال آزگــار            چشمت به یاد روضه بزم شراب سوخت

گفتم رباب و روز و شبم رنگ غم گرفت            "بس کـن ربــاب"عـمـۀ سادات دم گرفت

در ازل بود كه خون از جگرم كام گرفت            بــارش ابــر ز چـشـم تــرم الهــام گرفت

آه از نــاحــیــۀ حــنـجــر من پــیــدا شــد            نــوح از نــوحۀ من بود چنین نـام گرفت

روزگاری است فقط خواب و خوراكم گریه است            ســر و ســامــان مرا بــازی ایــام گرفت

سی چهل سال دلم سوخت؛دلم سوخت؛ولی            خبــر حــرمــلـه آمد كــمــی آرام گـرفت

كربلا؛عمۀ من گفت؛ فـقـط زیبـایی است            دل ما بـیـشـتـر از غــائـلــۀ شــام گـرفت

آی مــردم بـنـویـسـیـد به تــاریخ دمـشـق            زهر...نه، جان مرا سنگ لب بام گرفت

پشت دروازۀ ســاعــات مــرا دار زدنــد            و یهودی به ســرم چــوبۀ اعــدام گـرفت

چشمش افتاد به ما پیر زنی، از حرصش            كاروان را وسط كـوچه به دشنــام گرفت

گوشـواره، زر و خـلخال، لباس، انگشتر            هركسی سهمیه ای زین همه اقلام گرفت

چشم نامحرم و اظهار كنیزی كه گـذشت            كار با ظرف می و چوب، سرانجام گرفت

خیزران خواست بگیرد جلوی قــرآن را            قیـصـر روم ولی مـسـلك اســلام گـرفت